Rozdział 10 Czy to moja sympatia?

Gdy Loki spojrzał na nią wyraźnie poirytowanym wzrokiem, Ona tylko słodko się do niego uśmiechnęła. Widziała w tym wiele zabawy mimo tego, że na jej barkach spoczywała wielka odpowiedzialność za jednego z Asgardskich książąt. Lokiemu jednak wcale nie było do śmiechu. Nie miał zamiaru być posłuszny wobec takiej kobiety, w dodatku niewiele starszej od niego.

-Wiesz... -odezwała się po chwili, rozrywając uroczym, spokojnym głosem panującą jeszcze sekundę temu ciszę. -sprzątają po Tobie, a i tak ciągle masz tu bałagan. I to jaki... -rozejrzała się. Wszędzie gdzie nie spojrzała, walały się jakieś książki, kartki i mnóstwo amuletów oraz reliktów, w których Ona i tak widziała jedynie nic nie warte błyskotki.

-Nie sprzątają. Nie chciałem, żeby po mnie sprzątała służba. Nie lubię, gdy ktoś mi się kręci po pokoju. -na twarzy Sigyn ukazało się niemałe zdziwienie. Książę nie chciał, aby coś za niego robiono? Było to dla niej dziwne. W większości takich jak Loki i Thor widziała jedynie dzieci, które w zasadzie nic nie potrafią zrobić same. Westchnęła cicho. -Ale skoro Tobie coś nie pasuje... -kontynuował książę. -to Ty możesz posprzątać. -spojrzał na nią chytrze się uśmiechając. Sigyn wyraźnie się oburzyła.

-No, no. Uważaj sobie. Może i jestem służką Twojej matki, ale w moich obowiązkach nie ma sprzątania po Tobie i Twoich wybrykach, tylko powstrzymywanie Cię od głupot. -groźnie na niego spojrzała. On natychmiast spoważniał i odwrócił głowę. Powoli zaczął kręcić się po pokoju i zbierać wszystkie rzeczy leżące na podłodze i byle jak poskładane na różnych półkach. Sigyn tylko się temu przyglądała i cicho pod nosem nuciła pewną melodię. Głęboko pogrążyła się w myślach. Wbiła wzrok w jakiś punkt na ścianie i kompletnie nie odrywała od niego oczu. Czarnowłosy nawet nie zwracał na nią uwagi. Trochę zajęło mu posprzątanie tego wszystkiego, tak właściwie większość przemiotów rzucił po prostu do jednej z szafek, korzystając z tego, że Sigyn tak głęboko się zamyśliła i nie ma kontaktu ze światem. Jak to chłopiec, nie przepadał za sprzątaniem. Nie przeszkadzało mu to wszystko wcześniej. Ale dostrzegł pewien plus. Podczas sprzątania znalazł wiele przedmiotów, które jakiś czas temu zgubił. Nie przejął się jednak tym aż tak bardzo, nie chciało mu się obecnie męczyć z układaniem wszystkiego ładnie na swoim miejscu. Wszystko leżało obecnie w dolnej części dużej szafy, podobnie porozrzucane jak chwilę temu na podłodze. Jedynie książki odłożył mniej więcej w porządku na półkach. Po tym wszystkim podszedł do Sigyn.

-Skończyłem... -wymruczał cicho. Ona poderwała się jak oparzona. Loki wyrwał ją z głębokiego zamyślenia.

-A... no dobrze... świetnie. -rozejrzała się tylko, ale nic na ten temat nie powiedziała. -no to... co chciałbyś teraz robić? -spytała ciekawsko.

-Nie wiem. -podszedł do łóżka i opadł na nie. Zaczął wpatrywać się w sufit. -Nie mam dziś lekcji magii. A nawet nie wiem, czy chciałbym na nie iść. Po naszym powrocie... byłem niemiły w stosunku do Amory, i to tak właściwie za nic. Boję się jej teraz pokazać. Nie wiem, co wtedy we mnie wstąpiło. Byłem chyba zbyt przerażony tym, co się stało wtedy w Jotunnheim'ie. -przyznał trochę smutno, nie odrywając wzroku od wysokiego, białego sufitu. Sigyn podeszła do niego i przysiadła się obok, na skraju łóżka.

-Skoro źle ją potraktowałeś, nie powinieneś się chować i przed nią uciekać, tylko iść prosto do niej i przeprosić. Oczywiście... jeśli w ogóle Ci zależy. -na to Loki już nie odpowiedział. Milczał dosyć długo. Miał mieszane uczucia co do Amory, ciągle w głowie siedziało mu to, co powiedziała o niej matka. Nie wiedział, czy to prawda, ale przecież Frigga nigdy w życiu nie kłamała. Nie był do końca pewny nawet swoich własnych uczuć. Przez pewien czas sądził, że czuje coś do Amory, ale teraz sam nie wiedział już do końca jak jest naprawdę. Po pewnym czasie spojrzał na Sigyn. Siedziała tuż obok niego, zaledwie centymetr dzielił od siebie ich ciała. Kobieta siedziała wyprostowana. Wzrokiem spuszczonym w dół wpatrywała się w swoje dłonie trzymane na kolanach. Wszystkie jej włosy odgarnięte były do tyłu. Gdy nie opadały na ramiona, nie zakrywały jej pięknej budowy ciała. Była bardzo szczupłą, drobną kobietą. Książę mimowolnie się uśmiechnął. Dopiero po dłuższym czasie zorientował się, że wpatruje się w nią jak w coś niesamowitego. Jakiś niecodzienny, nadzwyczajny, wspaniały widok. Po tym natychmiast spoważniał i odwrócił głowę w całkiem odwrotną stronę. Nie wiedział, czy Sigyn to zauważyła. Lepiej byłoby chyba dla niego, gdyby tego nie widziała.

Powoli zaczynał się już nudzić. Nie wiedział, co robić. Zazwyczaj większość wolnego czasu spędzał spacerując po mieście. Niestety teraz nie miał takiej możliwości. Niespokojnie zaczął się kręcić na łóżku. Przewracał się ciągle to w jedną, to w drugą stronę. Sigyn nic nie powiedziała. Nawet nie drgnęła. Możliwe, że nawet nie wiedziała, co tak właściwie dzieje się wokół niej. Widocznie znów bardzo głęboko się zamyśliła. Lokiego zaczęło zastanawiać to, nad czym tak się zastanawia, o czym właściwie w tej chwili myśli. A jeśli to coś poważnego? Nie wypadałoby wypytywać kobiety o takie sprawy przy początku znajomości. Chciał ją bliżej poznać, nie tylko z tego względu, aby się czegoś dowiedzieć. Mimo wszystko nawet ją polubił. Miała podobny charakter do niego. Była zadziorna, chytra, przebiegła, sprytna. No i wiedziała co to sarkazm. Potrafiła postawić na swoim i sprawić, aby dana osoba była wobec niej posłuszna. Znał ją zaledwie godzinę, ale chciał poznać ją o wiele lepiej. Wydawała się również bardzo sympatyczną i opanowaną osobą. Gdy Loki tak o niej myślał, prawie całkowicie zapomniał o Amorze. W końcu podniósł się do pozycji siedzącej.

-Sigyn... -zaczął nieśmiało. -opowiedz mi coś o sobie. -Ona tylko delikatnie odwróciła głowę w jego stronę, była trochę zaskoczona. Nie spodziewała się tego, że książę będzie chciał coś o niej wiedzieć.

-Co? Po co Ci to? -zapytała z niedowierzaniem.

-Ja chcę po prostu dowiedzieć się czegoś o Tobie. Chciałbym trochę bliżej Cię poznać. -przyznał zwyczajnie, spokojnym głosem. Patrzył na nią neutralnie. Ona westchnęła cicho.

-Moje życie to seria porażek, błędów i tragedii... -przyznała smutnym głosem, spuszczając głowę. Zaczęła wpatrywać się ślepo w podłogę. Loki lekko rozszerzył oczy, patrząc na nią. Nie sądził, że taka na pozór radosna i pozytywnie nastawiona do życia kobieta mogła mieć ciężkie i smutne życie.

-Opowiesz mi? Możesz mi zaufać... nikomu nie powiem, cokolwiek by to nie było. Obiecuję. -na twarzy Sigyn pojawił się delikatny, prawie niezauważalny uśmiech. Przytaknęła tylko i zaczęła opowiadać.

* * *

Nad Amorą od wczoraj panowała złość i zdezorientowanie. Sama już nie wiedziała co robić, dlaczego Loki tak ją potraktował. O co mu tak właściwie chodziło? Takie zachowanie było nowością, zwłaszcza w stosunku do niej. Zawsze chętnie z nią rozmawiał, spędzali razem mnóstwo czasu. Teraz w jednej chwili to wszystko jakby miało zniknąć? Nie, nie ma mowy. Nie mogła na to pozwolić. Znajomość z Lokim była dla niej jednak drogą do innego celu, niż posiadanie przyjaciela. O nie, przyjaźń z nim absolutnie go nie obchodziła. Miała zupełnie co innego na myśli. Wtedy w ogrodach, gdy pierwszy raz po zniknięciu zobaczyła Lokiego, jak i wcześniej, podczas rozmów z jego matką... udawała. Po prostu grała rolę, jaką wszycy chcieliby w niej zobaczyć. Była w tym świetna. Łzy, załamany głos, łkanie, przerażenie, smutek... wszystkie emocje miała doskonale wyćwiczone. W ten sposób mogła zdobyć każdego. Grając na jego uczuciach. Wzbudzając w sercach innych litość. Raz już jednak została przyłapana na pewnym oszustwie przez samą Friggę, która niedawno z resztą sama przyszła do niej po pomoc. Dlatego jednak królowa poszła do niej, ponieważ sama nie znała zaklęcia, dzięki któremu mogła dowiedzieć się, gdzie są chłopcy. Bardzo dobrze znała się na czarach, jednak tylko brak wiedzy na temat tego zaklęcia skłoniło ją do proszenia o pomoc właśnie Amorę.

Blondwłosa czarodziejka kroczyła właśnie wśród wysokich, grubych, ciemnych drzew. Nie rozglądała się. Szła prosto przed siebie z dumnie uniesioną głową. Nie była jednak na terenach Asgardu. W swoich wysokich obcasach kroczyła po jałowej ziemi spalonego lasu. Wszędzie dookoła widać było tylko ciemność i bladą czerwień na niebie. W powietrzu unosił się ostry zapach siarki. Oddychanie sprawiało niemałą trudność, jednak nie dla tak potężnej czarodziejki jak Amora.

Dotarła w końcu na dużą polanę, nad ziemią unosił się tylko popiół. Wszystko dookoła było suche i doszczętnie spalone. Kobieta zatrzymała się na samym środku. Rozejrzała się wokoło po czym usłyszała dobrze jej znany męski głos, przez który aż ciarki przeszły jej po plecach.

Witam wszystkich bardzo serdecznie! Przyszedł teraz czas na moje wyjaśnienia. Przez długi, długi okres czasu nie było na blogu notek, przez co wielu z was mogło sobie pomyśleć że już nic z tego nie będzie i po prostu dać sobie z nim spokój. Nie, proszę, nie zapominajcie o mnie Misiaki ! Ja żyję i już zaczynam z dalszym pisaniem ! Wena powróciła a wkrótce dostaniecie ode mnie pewną niespodziankę. Ode mnie i mojej przyjaciółki. Nie jestem pewna, czy jedną czy dwie, bo są to dosyć duże i ciężkie w tym czasie sprawy, ale to się zobaczy. Na razie cieszcie się tym, że powracam do mojej historii! Kocham Was i mam nadzieję że jeszcze o mnie nie zapomnieliście ! Niebawem będzie kolejny rozdział, obiecuję ! <3